Op zich was ik vanmorgen erg positief, ik voelde me goed, ik had de afgelopen week goed geslapen en was weer goed hersteld na een paar beroerde dagen. John en Ryan reden mee naar Rotterdam, we vertrokken om 7.15 richting busstation Het Oor om Eva op te halen. Op de weg was het rustig, hoe meer wij Rotterdam naderden hoe meer het een beetje in mijn buik ging borrelen. Aangekomen in Rotterdam konden we nadat we de auto geparkeerd hadden verder met de pendelbus van Meeùs. So far so good! Daar ontmoeten we onze vriendin Joanna. Toen we onze startnummers hadden en we ons hadden omgekleed gingen we op weg naar het startvak.
 |
| fris en fruitig voor de start |
Iedereen in dat vak, waar ze ook vandaan komen, heeft op dat moment 1 doel, de finish bereiken! Eerst hoor je een minuut lang zo'n zenuwslopende hartslag en dan volgt het startschot, het duurt dan nog ruim 10 minuten voordat wij daadwerkelijk kunnen starten. En dan gaan wij heel blij van start we mogen weer!! Het eerste gedeelte heb ik nog heel veel bekenden gespot en andersom, altijd leuk als je een bekend gezicht ziet. John en Ryan stonden vlak voor de brug, toen zwaaide ik nog blij. Ik had een goede start ik kan niet anders zeggen, maar dat had ik in 2013 ook. Op een gegeven moment keek ik op mijn horloge en zag ik dat ik 5.20 (min) per km liep, het ging zo lekker dat ik dacht nou ik blijf lekker zo lopen het komt helemaal goed. Ik heb dan ook een hele tijd achter de ballon van 3.45 gelopen.
Voor degenen die dat nog niet weten er zijn tijdens zo'n marathon pacers die je kan volgen als je een bepaalde tijd wilt halen, deze lopers kunnen heel constant lopen, je hoeft ze dus alleen te volgen en zelf niet op je horloge te kijken.Nou bij 21 kilometer, na de drankpost, ging het al mis. Ik voelde dat mijn benen aan het verstijven waren en het was alsof mijn voeten wilden verkrampen, ik ben wat gewend dus probeerde er niet aan te denken en zo goed mogelijk door te lopen. Bij 30 km stonden John en Ryan alweer dat pept je even op, maar het ging steeds slechter. Vlak voor 35 km ging ik aan de kant staan en probeerde te strekken, maar het werd alleen maar erger ik kreeg kramp in mijn rechterbovenbeen, ik stond daar dus heel moeilijk te doen, je kan dan niet normaal staan alles schijnt het alleen maar erger te maken. Toen kwam er plotseling een meneer (eerst dacht ik dat het een loper was, maar ik zag geen startnummer, dus was het gewoon iemand uit het publiek) aangerend die vroeg wat er aan de hand was. Ik vertelde dat mijn bovenbeen aan het verkrampen was, toen pakte hij mijn been en begon het te masseren, best pijnlijk en ik maakte dus nogal wat geluid van de pijn. Hij zei toen iets van nu even op je tanden bijten, maar ik moest dus gelijk denken aan de film "Monsters en Co" waar de ene monster tegen de andere zegt: "beheers je toch man!" Die meneer wist blijkbaar heel goed wat hij deed, hij kon ook heel goed voelen waar het probleem zat en toen hij klaar was zei hij: " hup en nu rennen!" Ik bedankte hem vriendelijk en rende weg.
Toen liep ik al zoveel achter op mijn doel dat ik besloot te gaan voor een medaille die moest ik gewoon hebben. Die 7 km kom ik wel door, dacht ik. Het was een lijdensweg ik heb heel veel gewandeld. De wandelingen duurden niet super lang, voor mijn gevoel natuurlijk wel, maar het werd je bijna onmogelijk gemaakt om te wandelen. Het publiek was zo goed aan het aanmoedigen dat ik vanzelf weer ging lopen. En bijna op de hele route staan er mensen, slechts enkele stukken zijn niet zo druk. Ik besloot ook nog uitgebreid in een dixie te gaan zitten, ja zitten, normaal is het erboven hangen, maar gelukkig was het best schoon. Bovendien kon ik met mijn benen niet gaan hangen dan zou de kramp terug kunnen komen. Ik kon net zo goed even mijn blaas legen voordat ik verder ging dus zodra er eentje in zicht kwam nam ik daar ruim de tijd voor. Tijdens het plassen zat ik nog te bedenken dat het mooi zou zijn als iemand me richting de finish duwde met dixie en al, haha. Ik luisterde naar al die mensen om me heen en besloot er weer voor te gaan. Blijkbaar had ik mijn onderbroek en short te strak omhoog getrokken, dus dat probleem kwam er ook nog bij, pijnlijke schuurplekken. Bij 39 km stonden de Running Junkies te cheeren, geweldig als je zo uitbundig wordt aangemoedigd, er verschijnt dan toch een lach en je gaat dan toch iets sneller, al is het maar voor een paar tellen. Ik wist niet of John en Ryan bij 40 km zouden staan, maar ik had het gevoel dat ik dan zou huilen. Vanaf 35 km tot de finish had ik dat gevoel, gewoon gaan staan en een potje janken! Alles was eigenlijk teveel de laatste 2 kilometers waren echt zwaar, superblij was ik toen ik over de finish kwam, ik had het gehaald, ik kon mijn zuurverdiende medaille gaan ophalen en kreeg er ook een mooie roos bij.
Conclusie:
Wat heb ik toch met Rotterdam, het was zulk mooi weer ik voelde me goed en toch! En ik heb vooraf een ampul magnesium ingenomen en van elke drankpost goed gebruik gemaakt, dus vanwaar die kramp? Ik had toch langzamer moeten lopen in het begin misschien was het dan anders geweest, ik heb in elk geval net als in 2013 een snelle start gehad, toen ging het rond de 32 km helemaal mis. Het is gewoon moeilijk om toch gas terug te nemen als het zo goed aanvoelt, mocht ik hem toch nog een keer lopen, dan moet ik me dus daar strikt aan houden. Mijn eindtijd van 4:15:16 valt nog mee gezien het feit dat ik veel gewandeld en stilgestaan heb. Ik ben die meneer in dat rode jasje erg dankbaar, vandaag was hij mijn reddende engel, wie zegt dat engelen niet bestaan?
Nu eerst Suriname in november en dan zie ik het wel. Want vandaag toen ik het zo zwaar had, vroeg ik me af waarom ik dit zo graag wil, ik word misschien toch te oud hiervoor, mijn benen vinden het blijkbaar niet fijn. Waarom doe ik mezelf dit toch aan, kan ik niet liever korte afstanden doen en proberen die zo snel mogelijk te lopen? Wat er in 2013 in Eindhoven is gebeurd zal ik nooit begrijpen, ongelofelijk dat ik toen zo goed gelopen heb. Gelukkig heb ik toen mijn medaille laten graveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten